2. Vast in de jungle?

Dag 4. 

Vanaf ons hostel gingen we in de ochtend door naar west end, nog steeds Negril en ongeveer een half uurtje rijden. We maakten een pitstop bij Rick’s café, een hele bekende bar (staat schijnbaar in de top 10 beste bars), hier kan je van verschillende platformen afspringen en in het helderblauwe water eindigen. Toen we aankwamen rond half 11 in de ochtend waren er met ons net 6 mensen aanwezig. Een van deze sprong van de cliff af waar Ricks café om bekend staat, we waren er niet op voorbereid maar het was al warm dat we het niet konden weerstaan om er ook in te duiken. Dan is het handig om een auto te hebben, even de spullen eruit halen en omkleden op het toilet. Toch maar gewoon van de laagste afgesproken, die was zo’n 3 meter.. hoog zat! Na een aantal keer springen, rondzwemmen en genieten van het koele water kwam er een boot aan die ongeveer 50 Amerikaanse toeristen dropten en het was over met de rust… 

Er stonden een aantal mannen die geld bij elkaar verzamelden en bij $20,- zouden ze van het allerhoogste platform afspringen. Die was een houten paal met een klein platform bovenop met een hoogte van 35 meter tot het water. Hé mister gopro, hoorden we vanaf boven toen we in het water lagen, als je mij 2000 JMD geeft, dan spring ik van de hoogste af. Voor een mooi filmpje met een waarschijnlijk prachtig uitzicht hadden we dat wel over. Hij vroeg onze namen en maakten zijn tocht naar boven. Bovenop begon hij te schreeuwen: Pascal and Milou, met een zwaar accent, wij zwaaien vanaf beneden maar hij kon ons maar niet vinden. ‘This is voor Milou and Pascal’, al schreeuwend naar de GoPro dook hij naar beneden. Met een salto, diepe duik en eindigde met een rondje op de bodem. Eenmaal boven: ‘this was for Milou and Pascal’. De hardcase cover van de GoPro was losgeschoten, maar gelukkig was hij er niet uitgevallen. Dit is trouwens al de derde gopro die ik bijna in het water ben verloren, hopelijk blijf ik dat geluk houden! En mocht je het leuk vinden, een samenvattend filmpje is te vinden op mijn instagram! 

Door naar ons volgende hotel: Xtabi in west end, in een schattig rond huisje. De duurdere versie op de rotsen met uitzicht op zee, maar ons uitzicht op het zwembad en de tuin was ook mooi! Even een foto van de site gejat.. want vergeten om een foto te maken.. bij dit hotel en restaurant zat ook een soort cave aan aan het water. Met onze zwemtas op avontuur, en rondje in deze grotten waar je eigenlijk zo de zee in kon springen en waar we bijna een kopstoot kregen van een vleermuis. Met een trapje naar beneden naar een platform waar de zee toch wel wat wilder was als dat we dachten. Pascal heeft het nog even geprobeerd, via de trap naar beneden. Maar hier stond zoveel stroming en waren flink wat golven waardoor we het er maar niet op gewaagd hebben. Dan maar in het veilige zwembad wat rondjes zwemmen. 

Voor het avondeten staken we de weg over, naar het restaurant bovenop de cave met een prachtig uitzicht over de zee waar we de zonsondergang konden bekijken. Romantisch en op het beste plekje van het terras zaten we er klaar voor.. om 18.15 uur ging de zon onder! En daar ging hij, achter de wolken… zoals elke zonsondergang die we gezien hadden tot nu toe. Alsnog was het prachtig om te zien en we genoten van ons grote bord vol met fried chicken. Zoals verwacht eten we hier vooral kip, Pascal is sowieso wel genezen van de gekke gerechten met zijn wilde keuze voor geit met meer bot dan vlees. 

Maar tijdens dit heerlijke gerecht, viel de stroom ineens uit. Opgelost met een nood generator en weinig licht hebben we wel genoten van onze maaltijd. Met een cocktail, die wel erg sterk was. Gelukkig hoefden we alleen de weg over te steken om weer bij ons huisje uit te komen. Eenmaal daar was echt alles pikdonker, waar we een prachtig zicht hadden op een heldere hemel met enorm veel sterren! Zelfs een prachtige foto gemaakt met de telefoon van Pascal en de fotografeer skills van Milou. Hier hebben we een paar uur van genoten en raakten in gesprek met onze buurjongen uit Canada. Die was volgens mij hartstikke stoned en dronken, we hebben wel 6 keer benoemd dat we een auto hadden. Waarbij hij ook elke keer zei: dat is wel erg handig. Hij vertelde ons hoe de route taxi’s werken, je moet gewoon instappen en niet vertellen waar je precies heen moet. Zolang de route taxi rijd in de richting waar je naartoe gaat kan je mee en als je dan wilt uitstappen, zeg je stop en geef je de taxichauffeur zo’n 150/200 JMD. Let wel, er kunnen dan ook anderen mensen instappen die dezelfde kant op moeten. Dat hadden we eerder moeten weten, al was dat toch wel lastig geweest met die koffers.. 

De stroom ging weer aan net voordat we naar bed gingen, mooi moment om alles weer op te kunnen laden. 

De volgende dat hadden we afgesproken met Michael, de Duitste Jamaicaan die hier al ruim dertig jaar woont. Ik was in het vorige blog vergeten te vermelden dat deze man dreadlocks had tot over zijn knieën. En elke keer als hij ging zitten moest hij die gore staart pakken en op zijn schoot leggen zodat hij er niet op ging zitten. Enfin, hij zou naar ons hotel komen, maar belde dat hij bijna in negril was. Het was lastig om een taxi te vinden en vroeg of we naar hem toe konden komen. Hij had ons al eerder gevraagd om geld voor de taxi, dus dat zal hij nu ook niet hebben gehad. Hij wachtte ons op in de supermarkt, nog even wat drinken halen en naar de supermarkt voor een Patti. Een soort bladerdeeg pasteitje met kip, rundvlees of vegetarisch, het ontbijt! De compromis die we van te voren hadden besproken, Pascal rijd op de hoofdwegen en Michael rijd in de bergen werd met een beetje moeite opgevolgd. Michael wilde graag zelf rijden, maar gezien verzekering etc leek het ons beter dat Pascal reed. Dit was maar goed ook, want zodra Michael in de bergen achter het stuur kroop ging dat wel erg ruig. Misschien de manier hoe iedereen hier rijd, maar gewoon gas geven en een ruk aan het stuur geven als er een put in de weg zat om deze te ontwijken. 

De eerste stop zou bij de blue hole zijn, en natuurlijke grot gevuld met grondwater zo’n 10 meter tot het water. Hier kon je inspringen, een kwartier lang voor een prijs van $10,-. We sloegen over. Want de reden dat we hier waren en wat van dezelfde eigenaar was: de ganjafarm. Hier werd medicinale wiet gekweekt, een stijle tocht naar boven waar een veld met 500 planten stond. Zo’n plant heeft 4 maanden nodig om te groeien en dat produceerde totaal zo’n 100 kilo en dat 4 keer per jaar. Ideale omstandigheden als het heel het jaar door dezelfde temperatuur is. Ook nog even naar de droogkamer waar een sterke geur ging. Deze droogkamer was in een half gebouwde villa, waar de ventilatoren en airco aanstonden. Buiten zaten zo’n 8 mannen om de blaadjes van de toppen van de plant af te knippen, zodat het verkocht kon worden, met natuurlijk allemaal een joint in hun mond. We kregen zelfs nog wat mee, de helft aan Michael gekregen en de andere helft roken we wellicht nog een keer op deze vakantie. Had ik al verteld dat hier echt bijna iedereen de gehele dag zit te blowen? Maar ook echt overal, bijvoorbeeld op het strand, terras en op straat. 

Na de ganjafarm reden we verder, we zouden het regenwoud in gaan en Michaels huis bezoeken. Ook zouden we kijken of we daar in het regenwoud konden overnachten, het liefst in het zimbali resort maar Milou had online al gezien dat dit niet beschikbaar was. Pascal had zijn zinnen er al opgezet en na een autorit door de jungle gingen we kijken of er kamer waren, alles vol (dat wisten we dus al). Maar een van Michael zijn buren verhuurde ook wel eens zijn huis, dus die konden we bellen. Helaas nam hij niet op en we reden verder. Het ging regenen, dit was dus niet het moment om Michael zijn huis te bezoeken want dan zou alles heel glad zijn. Nog een rondje jungle, de benzine begon toch sneller op te raken dan we dachten dus zo doelloos blijven rijden in de regen was ook onhandig. Inmiddels was het gestopt en wilden we bij Michael gaan kijken, hij deed hier een beetje ontwijkend over vonden wij. Hij besloot ineens een andere weg in te rijden, zodat we daar nog even konden wandelen. Omdat het geregend had, waren niet alle wegen even toegankelijk.. dus deze ook niet en hij reed ons vol de modder in. Probeerde zich eruit te maneuvreren maar reed ons alleen maar verder vast. Met behulp van tientallen kleine steentjes probeerde hij een pad naar achter te maken, eerste poging.. geen beweging, nog meer stenen eronder. Tweede poging, iets meer beweging maar omdat hij het achteruit probeerde (waar nog meer modder lag) zat hij binnen de kortste keren weer vast. Een gevonden schoenzool zou de oplossing zijn: geen beweging. We waren inmiddels beide uitgestapt, de motor was wel erg warm dus besloten een pauze te nemen. Pascal kon er geen entertainment meer uithalen, hij liep geïrriteerd weg om ergens een hele interessante foto van te maken. Kwam terug en is zelf achter het stuur geklommen. Met hulp en aanwijzingen van Milou en vooruit proberen uit de modder te komen zat er zeker beweging in! Met af en toe wat stenen onder de band, schoenzool weggegooid want die was inmiddels ook helemaal glad, lukte het Pascal om eruit te komen. Nu nog terug de ‘normale’ weg op, dit was ook gewoon een zand/gras weggetje. Maar we moesten weer terug ook nog door de modder, dit lukte gelukkig en we kregen Michael zo ver om ons naar zijn huis te brengen. Hij noemden dit zijn Manley house, zijn 4 honden kwamen hem begroeten en liet ons zijn huis zien. Het was een stuk primitiever als we hadden verwacht, eigenlijk was het een houten huisje op palen. De deur stond los, aan de achterkant geen trap naar beneden, geen meubels alleen een matras. Of dit nou voor hemzelf of voor de honden was, is ons nog onduidelijk. Er was geen keuken of iets om te koken en het toilet was een hutje in de tuin zonder deur, geen douche te bekennen. Hij vertelde trots over zijn tuin, waar een aantal fruit bomen en bloemen stonden. Side note, de beste man kon echt oneindig praten. Hij was een spraakwaterval en wanneer je een vraag wilde stellen moest en zou hij eerst zijn eigen verhaal afmaken. Na het hele modder fiasco, het niet kunnen bereiken van de man waar we konden slapen en de constant blaffende honden waren we er beide (Pascal iets meer) wel klaar mee. Hij had nog wat eten en drinken voor ons gekocht om te proberen en we drongen aan om weer terug naar Little Londen te gaan. De stad waar we doorheen waren gekomen om op zijn berg te komen. We zouden er zelf wel komen, Pascal kon prima zelf terugrijden. Maar hij moest en zou meegaan, want hij was nog wat vergeten in de supermarkt, maar bleef ook aandringen om zelf terug te rijden zodat het sneller zou gaan. Het enige probleem was dat we nog geen overnachtingsplek hadden, dus weer terug naar zimbali resort om daar hopelijk wat WiFi op te pikken om een hotel te boeken. Michael wist nog wel een guesthouse in Little Londen, maar we zochten graag zelf wat op omdat hij ook niet wist of daar plek zou zijn. De gehele terugweg hebben we zijn niet te doorbreken verhalen aangehoord, we weten beide niet meer wat hij allemaal verteld heeft, tot we eindelijk rust hadden toen hij uitstapte bij het tankstation. We reden door naar Little Bay, zo’n 30 minuten naar Richies on the beach. Een prachtige locatie, gelegen aan een inderdaad kleine baai met vissersboten. We werden hartelijk welkom geheten door Richie en zijn zoon Trevor, kregen een biertje en wij waren blij dat we het voor zonsondergang gehaald hadden. Na in het donker rijden in Negril hadden we besloten om dit niet meer te doen en zo konden we nog even genieten van het uitzicht. In een ontzettend schattig huis op een perfecte plek. Er was alleen 1 nadeel… de WiFi deed het sinds die ochtend al niet, en de volgende dat zou het zondag zijn. Waar de wedstrijd van Feyenoord om half 8 zou zijn, tot wel enige teleurstelling van Pascal. We waren moe van de dag, er was geen restaurant in de buurt en wilden niet gaan rijden. We hadden nog wat chips in de auto, dus met een schamele avondmaaltijd en een spelletje bij het maanlicht hebben we er toch wat van weten te maken. 

Ik had al gezien dat we vanaf het terras van het huis perfect de zonsopkomst zouden kunnen zien. Daar zat ik, om 6 uur klaar voor de zonsopkomst, telefoon een goede plek gegeven voor de timelapse en met een trui aan. Je mag 1 keer raden… een groot wolkendek trok op, precies waar de zon tussen de wolken door zou komen. Wel kwam er een grote groep geitjes langs die de mislukte zonsopkomst weer goed maakte. 

Terug naar bed en even later zonder WiFi aan het ontbijt, soms krijg je dat wel bij airbnb en soms niet.. maar vandaag kregen we een gebakken eitje op een stukje brood. Na bedankjes van eigenaar Richie die vroeg of we al onze vrienden over zijn mooie plekje wilden vertellen, dus bij deze, afscheid genomen en onze reis vervolgd. Maar geen WiFi, betekend geen volgend hotel.. vanuit Little bay was het plan om naar bluefield te gaan, daar hadden we al een hotel gezien. Een houten huisje midden in de natuur, maar we wisten niet waar het precies zat en WiFi om het te boeken hadden we ook niet. Toch maar die kant op gereden, we hebben gezocht maar konden het niet vinden. Bij een luxe uitziend restaurant langs de weg gestopt, hopend op WiFi. Hier kwamen we erachter dat de linkerachterband van onze auto zacht was! Niet eerder opgemerkt en we wisten ook niet hoe lang dit al was, Pascal werd er zenuwachtig van en vond het toch wel lastig om in onzekerheid te zitten. Milou was druk aan het zoeken naar een volgend verblijf, het houten huisje een berichtje gestuurd.. maar die reageerde maar niet, dus verder gezocht. Pascal maakte ondertussen wel een praatje met twee Nederlands die binnenkwamen in het restaurant, de enige tot nu toe. Een wat ouder stel die in de buurt in een appartement zaten en net terugkwamen van een uitstapje naar Negril. We vonden iets in bluefield, aan de zee een prachtige plek. Weer konden we niet direct boeken, maar moesten we reserveren en de eigenaar een berichtje sturen. 

Hier kregen we sneller antwoord, al was dit vaag. De eigenaar woonde in Amerika en probeerde te bellen naar de eigenaar op locatie, die nam niet op. Er werd ons geadviseerd om er naartoe te gaan en maar te kijken of er iemand was, dan vragen naar gideon en te vertellen dat de eigenaresse ons had gestuurd. We bedachten te lopen, maar op zo’n drukke weg met weinig ruimte in de berm was dit toch niet zo’n goed idee. Dus maar de auto gepakt, we konden het niet vinden. We besloten het bij de volgende bar te vragen, ze herkenden het niet maar de manager van de bar dacht het wel te weten en stuurde ons er naartoe. 

Aangekomen zag het er nogal verlaten en eerlijk gezegd nogal uit als een bouwval. Terug naar de bar, waar de manager wel even wat mensen probeerde te bellen. We hadden er weinig vertrouwen in en met de hele slechte WiFi verbinding toch maar een ander hotel verderop geboekt. 

We konden onze reis vervolgen, bedankte het barpersoneel vrienden en reden door. In verhouding tot andere delen van Jamaica was de lokale bevolking hier echt veel vriendelijker en behulpzamer. Op andere plekken zien ze toeristen als een soort wandelende geldboom, maar in dit gebied komen niet zoveel toeristen en dat is te merken. 

Natuurlijk hadden we het bandenprobleem nog, verderop zat een tankstation. Hier zal je het vast wel kunnen oppompen, hopend dat hij niet helemaal lek zou zijn maar alleen zacht. Maar onderweg kwamen we een hele kleine garage tegen met een man van weinig woorden die al onze banden even naliep of er genoeg lucht in zat. Met een leuk fooitje zijn we verder gereden naar onze bestemming, we kwamen uit op een soort villawijk met beveiliger en hek. 

Het hotel heette star castle, dat was inderdaad duidelijk. Het was het meest kitscherige hotel ooit, wit met gele muren en op alle muren sterrenpatronen. We konden hier niet pinnen en serveerder ook geen eten. Dan maar terug naar het standje Whitehouse wat we gepasseerd waren, hier gepind en naar de supermarkt geweest. In de kleinere supermarkten hebben ze niks meer dan drinken, chips en koekjes en wat lang houdbare producten. Echt avondeten konden we niet vinden, maar wel waren we net een restaurant to go tegengekomen. 

Hier langsgegaan, maar ze serveerder vandaag geen eten. We werden doorgestuurd naar een sportcafé iets verderop waar een aantal mannen een Jackie Chan film aan het kijken waren die continue vastliep. Het menu was niet heel uitgebreid: bbq kip, gefrituurde kip of geit. We konden het meenemen naar ons totaal verlaten hotel waar we de enige gasten waren. Na een duik in het zwembad en onze afhaalmaaltijd aan de enige twee stoelen en tafel die er stonden, naar het dak om de zonsondergang te kijken. Met een prachtig uitzicht op zee, de bergen en een nabij gelegen baai. We stonden er klaar voor, maar natuurlijk verdween de zon weer achter de wolken voor het de zee had geraakt. 

In ons torentje in het sterren kasteel hebben we alvast de volgende twee bnb’s geboekt, om dezelfde situatie als vandaag te voorkomen. Het plan was om naar Ocho Rios te gaan, langs de zuidkust en nog voor Kingston omhoog. Dat betekende twee reisdagen, met een tussenstop bij black river om naar de krokodillen te kijken…