Deel 2: Cityhoppen

Dag 5, we reden vanaf Shiroke naar Theth toe, een plaatsje midden in de bergen die goed berijdbaar zou zijn door het asfalt wat daar nog niet zo lang geleden is gelegd. Het beloofde een mooie rit te worden met uitzichten en flinke haarspeldbochten. We moesten eerst een andere bergtop over, dus eerst was het stijgen en daarna weer dalen. Wel smalle wegen, dus met passeren moest of de een of de ander of alle twee de berm in.  Maar met prachtige uitzichten maakte dat niet uit, we kwamen aan in Theth.. het asfalt stopte en de rest van het dorp was onverharde steenweg, maar we reden al snel de parkeerplaats van het hotel op. Nadat we wat gegeten hadden wilden we op zoek naar de waterval in de bergen. Dit was ongeveer 3,5 km lopen, naar boven uiteraard. We vroegen de eigenaar van het hotel of we daar met de auto heen moesten of dat we konden lopen, neejoh dat is maar een paar honderd meter lopen tot je bij het pad aankomt. Bleek echter veel verder te zijn, dus plak er maar een kilometer extra bij over een stenen weggetje. Maargoed, de wandeling begon gelijk met een flinke heuvel omhoog, daarna weer naar beneden (ja dat is meestal met heuvels). Maar daar kwamen we een rivier over het pad tegen! Met een aantal stenen achter elkaar als een soort bruggetje. Maar de andere opties was de schoenen uit en door het water lopen, dit kwam ongeveer tot de enkels. Milou koos voor het laatste, maar had niet verwacht dat het water zo koud zou zijn! Brr, snel die schoenen weer aan. Pascal heeft nog even zijn flesje gevuld met het bergwater, heerlijk koud en helder. De verdere weg naar de waterval was, omhoog, maar erg mooi. Nou, we hadden het gehaald, tenminste dat dachten we… want we kwamen aan bij de waterval, maar dat was nog niet het hoogste punt wat je kon bereiken. En oversteken was geen optie door het wilde water wat naar beneden kwam, aan de overkant zagen we wel andere mensen lopen. We hebben schijnbaar ergens de verkeerde afslag genomen, dus zouden we weer een stuk naar beneden moeten om vervolgens weer omhoog te gaan om aan de andere kant uit te komen. We hoorde ineens wat in de bosjes ritselen.. een slang! Pascal deed snel een stap opzij en Milou pakte de camera erbij. Maar de slang schrok denk ik ook van ons, want die glipte snel weg. Onderweg kwamen we een Ierse man tegen die we vertelden dat dit waarschijnlijk de verkeerde weg was, hij besloot ook terug te lopen. Onderweg vertelde hij dit aan nog meer mensen en werden er discussies gevoerd over wat nou de juiste weg was. Wij gingen eigenlijk ook een beetje twijfelen over de mogelijke andere weg, we moesten ook zo’n eind teruglopen en kwamen eigenlijk niks anders tegen. We hebben daarom besloten om maar terug naar het dorp te lopen en tevreden te zijn met het uitzicht over de waterval wat we gezien hadden. 

In de avond kregen we een verrassings diner, we moesten in een ruimte gaan zitten met leuke geruite tafelkleedjes en we kregen een drie gangen diner. 

Dag6

Het ontbijt werd in de ochtend in dezelfde ruimte genuttigd en we vertrokken naar Shkoder. Een plaats in het Noorden wat eerst door Montenegro veroverd was (tijdens de Balkanoorlog 1912-1913) en daarna kwam het weer terug bij Albanië. 

We bezochten het kasteel Rozafa, uiteraard boven op een berg dus we mochten weer lopen. Het kasteel bestond vooral uit ruïnes maar heeft een historie die teruggaat naar 168 voor Christus. Natuurlijk is dit kasteel ook aangevallen door het ottomaanse rijk in 1478. De Ottomanen hebben alle huizen in het fort afgebroken en maakten er een militair fort van. Tot 1913 woonden hier Ottomaanse soldaten en officieren in militaire barakken en tenten. 

We besloten naar ons hotel te gaan: hotel Rozafa, in 1971 in de communistische periode gebouwd en heeft altijd gefunctioneerd als hotel. 

Wat ik jullie nog niet verteld heb, maar sommige al wisten.. Mijn vader en zijn reisgezelschap, Mike en Audrey, zouden diezelfde dag op dezelfde plek aankomen om vervolgens dezelfde route af te leggen naar de ferry en wij naar onze boottrip. Was niet zo gepland, we wisten eerst van elkaar niet dat we op hetzelfde moment in Albanië zouden zijn. Wel gegrapt om elkaar te ontmoeten maar geen duidelijk afspraken gemaakt. En toch, heel toevallig waren we op hetzelfde moment op dezelfde plek. Natuurlijk al voorpret gehad op whatsapp met elkaar.  Vanuit ons balkon konden we precies zien wanneer de bussen vanuit Tirana aan zouden komen, waar mijn vader in zat. Helaas stopte hij net aan de overkant en konden we hem niet zien, maar hij liep de andere kant op dan we verwachtte en kwam toch in ons vizier. Citaat uit mijn vaders blog: ‘Hoor ik daar mijn naam? Ja hoor vanaf het Rozafa hotel, daar hebben Milou en Pascal ons in de smiezen. Zwaaien.’ 

We hebben samen gegeten in de avond, verhalen uitgewisseld en de route besproken. De volgende dag zouden we waarschijnlijk in hetzelfde busje zitten richting Koman, pap zou de ferry pakken richting Valbone en wij zouden met een andere boot naar de shala river gaan. 

Dag 7

Om kwart voor 7 moesten we in het busje zitten, om half 7 konden we ons lunchpakketje ophalen. Pap appte, we zitten in de bus en zijn al vertrokken! Hè? Hoe kan dat nou, eenmaal buiten gingen er meer busjes dus konden we rustig instappen en vertrokken. Het was 2 uur rijden over een vrij slechte weg, maar wel met wederom prachtige uitzichten. Voor de haven moesten we door een tunnel, die stond helemaal vol met auto’s en busjes aan twee kanten, dat werd uitstappen en zelf de tunnel uitlopen. We kwamen aan op een enorm drukke, hele kleine haven. Met twee ferry’s en meerdere andere boten. Vanalles werd ingeladen: mensen, auto’s, campers en er moest blijkbaar ook getankt worden door een truck met een tank benzine en een lange slang richting de ferry. Pap stond al op de ferry, ik zag hem direct. Maar ik stond tussen de menigte dus voor hem was ik moeilijk te vinden. Maar we zagen elkaar, zwaaide wat en toen zijn wij ingestapt in onze boot. 

Over de rivier, in een lange boot, langs hoge stijle rotsen en bergen. Het deed ons een beetje denken aan Thailand, leek wel hetzelfde landschap. We zagen nog net de ferry rechtdoor varen toen wij links een aftakking namen en naar wat ondieper water. Dat betekende wel dat we op een gegeven moment te zwaar waren en de rivier te ondiep met veel stroming. Dat werd uitstappen en een stukje lopen over het stenen rivierbed, maar om weer in de boot te komen moesten we een stukje door het water. Ik had natuurlijk mijn fantastische sandalen aan, maar Pascal had zijn schoenen aan en hier moest hij zich van ontdoen. Met blote voeten over de stenen heen was niet heel prettig, maar natuurlijk heeft Milou hem ondersteund. Het water was echt enorm koud.. 

Nog ongeveer 30 meter varen.. en we waren er. Een grote open plek, vol met stenen waar de rivier doorheen liep. Er stonden ligbedjes, hotels en restaurants. Nadat we een hapje hadden gegeten gingen we op een strandbedje liggen, maar al snel werd ons gevraagd om even 10€ neer te leggen om het bedje te huren. Dat vonden we wel erg veel dus zijn we ergens anders gaan zitten. Nog even met de voetjes in het water, maar het was veel te koud om er ook even in te springen. 

Op de terugweg kon de boot niet keren, dus hij ging een heel stuk achteruit door de stroomversnelling heen. Met knappe stuurmanskunsten heeft de schipper de boot kunnen draaien en konden we onze weg terug naar de haven voortzetten. 

Helaas kwamen we onderweg een soort zee van afval tegen, heel veel plastic en flesjes. Zo zonde van dit mooie stukje natuur. 

Terug in de haven stonden de busjes weer klaar in de tunnel en in totaal gingen er 3 busjes weer terug naar Shkoder, we hadden precies het krapste plekje uitgezocht waar zelfs Milou met haar knieën tegen de stoel aankwam. Het was een oncomfortabele reis terug.. 

In de avond zijn we gaan eten langs een hele gezellig straat vol met restaurants en terrasjes. Natuurlijk kon een ijsje als toetje niet ontbreken, want schepijs hebben ze hier genoeg en is heel lekker. Zittend op het terras merkte we de dorpse sfeer die er hing. Mensen groette elkaar, herkenden elkaar en maakte een praatje op straat. Het lijkt hier ook veel welvarender te zijn als in Tirana, de mensen en de stad zien er verzorgder uit en er zitten veel locals op de terrassen voor koffie of ook een ijsje. 

In de avond hebben we nog een bloedstollende potje Skip-Bo gespeeld, Milou had al 2 potjes gewonnen dus Pascal wilde revanche. Het werd een strijd om een 4 of skip-bo (joker) omdat Pascal een 5 kwijt moest en Milou een 6. Uiteindelijk trok Pascal na 5 pogingen en 4 en heeft het potje gewonnen. 

Dag 8

We begonnen de dag met een lange rit van Shkoder naar Berat, ook wel de stad van de 1000 ramen en maakt deel uit van het UNESCO-werelderfgoed. Aankomst in het hotel was heel vriendelijk, maar ze konden geen woord Engels. Berat wordt gescheiden door de Osumi rivier met een stenen brug uit 1780 genaamd: ‘Ura e Goricës’, wel over de jaren gerestaureerd en aangepast door de hevige stroming in de rivier. En natuurlijk staat er ook een kasteel, dat in de 13 eeuw gebouwd is. 

We liepen over de nieuw gebouwde boulevard richting het oude gedeelte van de stad, hier gingen we over een andere brug naar de overkant die wel leek te bewegen! Hoe? We hebben nog steeds geen idee want hij was van steen, wel ondersteund door kabels.. maar hij bewoog echt! 

Op de boulevard zijn we neergestreken bij een restaurant met heerlijke cocktails en zijn daar de avond goed doorgekomen. We maakten een plan voor morgen, Pascal wilde graag raften maar Milou zag dat niet zo zitten. Wel konden we een tripje doen naar een waterval en naar de osumi canyon waar we door de rivier konden lopen en floaten. Dat staat voor morgen gepland. Eenmaal terug in het hotel vroegen we om nog een nachtje te kunnen blijven, dat kon niet want ze zaten helemaal vol morgen. Dit leek ons vrij onwaarschijnlijk want we hadden nog geen enkele andere hotelgast gezien. Wel kwam er een vrouw, familie van huidige hotel met een voorstel om naar een ander hotel te gaan voor €50 per nacht. Dit lag echter buiten het centrum en was 5 minuten rijden met de auto. We kregen foto’s te zien, maar zag er niet fantastisch uit. We bedankte vriendelijk en gingen zelf opzoek naar een ander hotel, het hotel waar we de volgende dag voor het tripje opgehaald zouden worden was €35 per nacht. 

In mijn vorige blog heb ik een foutje gemaakt, oeps. Albanië is helemaal nog niet toegelaten tot de Europese unie, maar staat al een hele lange tijd op de wachtlijst. In 2009 is dit aangevraagd en in 2020 zijn de toetredingsonderhandelingen begonnen. De bezwaren van toediening komen onder andere voort uit de grootschalige corruptie in het land. 

Nog wat andere leuke feitjes: 

Er zijn hier ontzettend veel tankstations, op een afstand van 10 km zijn we er wel 20 tegengekomen, waarvan minimaal de helft verlaten en vervallen is. Niet zo gek als er zoveel concurrentie is. Ze tanken wel altijd voor je, dus je kan lekker in de auto blijven zitten. Daarbij staan echt overal, ook waar niks anders in de buurt is, van die overkappingen met ‘lavash’ erboven. Het heeft even geduurd maar we zijn erachter dat dit betekend dat je daar je auto kan wassen. We hebben het nog niet geprobeerd. 

Behalve in hotels, heb je hier amper toiletbrillen in restaurants, barren en toiletgebouwen langs de weg. Ook is het toiletpapier hier schaars en heb je geluk als dit er hangt. 

Als je ergens betaald hebben ze nooit wisselgeld. Altijd moet er met iemand anders of bij een andere winkel of restaurant gewisseld worden. Daarbij lopen die euro’s en Lek door elkaar. Je krijgt wel eens eens iets terug in euro’s, maar kan er ook mee betalen of het staat in beide bedragen op de rekeningen.